Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Ah, de zegelring. Heftig bediscussieerd en bekritiseerd. Wapenschild of initialen?
Met klasse gedragen of protserig ? En is hij écht of nep?
Voor sommigen gewoon een accessoire, voor anderen zeer betekenisvol. Hoe komt dit toch?
Later we er even dieper op ingaan wat die zegelring eigenlijk is.

Traditioneel werd of word de zegelring aan de pink gedragen van de niet-dominante hand. Bij de meesten is dat dus de linkerhand. Zakenmannen, politiekers en adel gebruikten hem om hun ‘zegel’ te drukken op belangrijke documenten, of deze te verzegelen. Men liet warme was op het document druppen, en met de ring bezegeld door er een afdruk van het wapenschild in te duwen. Duidelijk herkenbaar als authentiek voor iedereen, zeker in vroegere tijden waarin de meerderheid zelfs niet kon lezen. Dit soort ring werd al snel een traditioneel symbool van familie-verbondenheid. Het gebruik van zegels kunnen we terug dateren tot de Mesopotamiërs, en zo via de Egyptenaren, die het in een ring verwerkten naar de Romeinen. De zegelring bestaat dus al veel langer dan wapenschilden of  de opkomst van heraldiek.

Met de opkomst van de bourgeoisie won hij snel aan populariteit. Als de middenklasse geen eigen wapenschild had, werd hij toch gebruikt, blanco, of met
initialen, om toch gesofisticeerd over te komen. Als je erg kapitaalkrachtig was in de 18e eeuw mocht er ook wel een mooie steen in verwerkt worden. Populair waren vooral de robijn, amethist, bloedsteen, en bvb de corneliaan. Men smeedde ze voornamelijk in goud, en vanaf de 19e eeuw werd platinum ook populair.

Tegenwoordig zien we zegelringen ook gebruikt worden om bijvoorbeeld een lidmaatschap te tonen van een bepaalde club, universiteit, regiment of broederschap zoals de Vrijmetselaars. Als men gewoon dit soort ring leuk vind, en geen wapenschild heeft, of niet wil pronken met het familie wapenschild, kan dit vervangen worden door bvb. initialen, of zelfs gewoon een blank vlak hebben.

– De Paus draagt een zegelring genaamd ‘De Ring van de Visser’ (‘Piscatory Ring’) sinds ongeveer 1265, met een beeltenis-gravure van de Heilige Petrus.

– Als de Paus komt te overlijden wordt deze ring ceremonieel vernietigd door er met een hamer een kruis in te  slagen.

– De studie van zegels staat bekend als sigillografie of sphragistiek.

– In het ‘British Museum’ in Londen ligt een ring men de naam en functie van een Egyptische hogepriester.

– Als de drager te sterven kwam, werd ook de ring vernietigd, om namaak of plagiaat van het adelijke zegel te voorkomen.

-Traditioneel kunnen we stellen als basisregel dat men geen ring draagt waar men geen recht op heeft. Zegelring etiquette houd in dat dit niet acceptabel is vanwege de grote waarde die aan de betekenis gehecht word. U moet het recht verdienen, en ongepast een symbool te dragen van iets wat u niet bent of niet verdiend heeft.

-En dan is er nog de discussie over hoe de ring gedragen zal worden. Met de beeltenis naar zichzelf of naar de buitenwereld?
Naar zichzelf gericht als een dagelijkse herinnering van de betekenis, of naar de buitenwereld om herkenbaar te zijn?

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

 

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Schrijven over een schrijver, als je er zelf geen bent. Niet zo evident. Maar lezen doen we hopelijk allemaal weer wat meer. Door deze onzekere Coronatijden zitten we meer thuis en binnen. En nadat we Netflix al volledig hebben uitgekeken, is een goed boek toch wat iedereen kan bekoren?

Wel, een boek wordt geschreven door een schrijver. Die bergt zijn spullen weg in een tas die wel redelijk typisch is. Vele modellen trekken op elkaar qua stijl en formaat. Vele merken en veel modellen, dat wel. En net zoals er kwaliteiten onder schrijvers zijn, zijn er kwaliteiten van tassen. Eén ding hebben ze praktisch allemaal gemeen, ze gingen of gaan een leven lang mee, en het wordt moeilijker en moeilijker voor de eigenaar om er afstand van te nemen.
Het soort tas weer je één mee wordt. Het soort tas waarvan je hoopt dat het zelf verhalen zou kunnen vertellen…. Een authentieke tas!

Een iconische schrijverstas is die van de Amerikaanse schrijver F. Scott Fitzgerald. De tas kende een lang en zwaar leven, werd meerdere malen hersteld, en beroemde manuscripten hebben er hun oorsprong en werden erin bewaard. Een schrijverstas is ook een bijzonder leuk ding, temeer omdat het niet zomaar een willekeurige tas is, maar een tas met een doel.

“An author ought to write for the youth of his own generation, the critics of the next, and the schoolmaster of ever afterward”. – F. Scott Fitzgerald.

We bespreken hier een Franse heruitgave, een hedendaagse replica als het ware, geïnspireerd op de oude tas van Mr. Scott Fitzgerald. We gaan er van uit dat een goede tas bijdraagt aan de schrijfkwaliteit van de eigenaar. Dit vakmanschap is dan ook een ode aan deze beroemde schrijver.

“The easiest way to get a reputation is to go outside the fold, shout around for a few years as a violent atheist or a dangerous radical, and then crawl back to the shelter.” – F. Scott Fitzgerald

Aangezien ik appreciatie heb voor zowel goede schrijvers als voor traditioneel vakmanschap, trok deze tas van het Franse Blue de Chauffe dan ook onmiddellijk mijn aandacht. En niet enkel voor het stijlvolle uiterlijk en de mooie kwaliteit, maar vooral ook omdat er best wel een leuk verhaal aan vastzit. En alzo gaat dus het verhaal…:

Evan is een Amerikaan. Voor de verjaardag van zijn vriendin, die schrijfster is, gaat hij op zoek naar een origineel cadeau. Hij denkt hierbij aan een handtas of iets dergelijks. Al een tijdje online op zoek, stuit hij plots op een heel uniek item; Scott Fitzgerald’s persoonlijke tas, met zijn naam erin gedrukt, boven het adres van de toenmalige uitgeverij die zijn boeken drukte.

Evan, die al jaren fan was van Blue de Chauffe, contacteerde het bedrijf met de vraag of het mogelijk was één van hun eigen tassen te personaliseren zoals de schrijverstas van Scott Fitzgerald. Op dat moment echter was het voor hen niet mogelijk op die vraag in te gaan, maar ze vonden het idee wel geweldig. Daarop besloten ze deze originele schijverstas gewoon in zijn geheel heruit te geven, mét de mogelijkheid tot personalisatie: het in reliëf drukken van de initialen in het leder, zoals een tijdloze gravure”

Gemaakt van het sterkste Franse natuurlijk gelooide leder, doopten ze de tas simpelweg ‘Scott’, en het is een echt hebbeding geworden. Best wel elegant, heel mannelijk ook, en kan zowel aan het handvat, als over de schouder met een riem gedragen worden. De onconventionele draai-sluiting is van degelijk koper, wat het geheel stijlvol doet overkomen. En, toegegeven, er is plaats voor een 13-inch laptop, wat zeker niet hedendaags is, maar een grote tablet past er wel probleemloos in. De binnenkant is gemakkelijk toegankelijk. Het ‘Blue de Chauffe’ label, mét handgeschreven productiedatum én handtekening van de vakman in het atelier die hem maakte, is gestikt op een vilten binnenzakje. Een detail voor sommigen, maar ik kan dit zeker smaken. Oog voor detail!
Dit binnenzakje is zelfs uitneembaar: Heel handig voor kleinere spulletjes, zoals bijvoorbeeld sleutels, vulpen en dergelijke!

Handgemaakt in Frankrijk dus, van vegetarisch gelooid leder. Tegenwoordig wordt meer dan 90% van het leder wereldwijd gelooid met chroom en andere chemische bestanddelen. Bij Bleu de Chauffe pakken ze het echter anders aan. Het natuurlijk leder-looiings-proces verzekerd een betere kwaliteit (‘sustainability’ is hier geen loos begrip), voelt zeer  prettig aan en heeft als voordeel dat het leder met de jaren een echt mooi patina krijgt.
Hoe meer je de tas gebruikt, hoe mooier hij zal worden.
Geen hippe gelikte designerbag, maar een stijlvolle en toch stoere mannentas!  Een tas voor de connaisseur.

En dat is dan dus een speciale tas, die na een aantal jaren, zelf een verhaal te vertellen heeft. Zoals de originele tas van Mr Fitzgerald himself:

  • Zou die tas weten dat Francis Scott een slechte student was en miserabel in spelling?
  • Dat hij vlak voor zijn legerdienst naarstig begon te schrijven uit schrik geen nalatenschap te hebben als hij zou sneuvelen?
  • Dat ‘The Great Gatsby’, die in deze tas gezeten had, pas na de dood van de schrijver het grote succes zou kennen?
  • Dat zijn eigenaar een goede vriend was van die andere beroemde schrijver, Ernest Hemingway, die echter Scott’s vrouw Zelda een belemmering vond op zijn schrijverspotentieel?
  • Dat zijn eigenaar, hoewel niet onbemiddeld, nooit een huis bezat en elke paar jaar verhuisde?
  • Dat hij meegesleurd zou worden tussen 1920 en 1940 naar New York City, Connecticut, Minnesota, Long Island, Parijs, de Franse Rivièra, Rome, Los Angeles, Delaware, Zwitserland, Baltimore en Noord-Carolina?

Als tassen maar konden spreken hé, denk je dan!

Afmetingen:   38 cm x 28,5 cm x 7 cm  /  geschikt voor laptop of tablet tot 13-inch. De kleur wordt met de hand aangebracht, en verschilt dus iets van tast tot tas. Ambachtelijk handwerk!

Een stuk vakmanschap om te koesteren. Een tas voor het leven, waarom er geen erfstuk van maken?

Als u de tijd niet heeft om ‘The Great Gatsby’ te lezen, kijk dan naar één van de bekende film-versies, en tussendoor naar de tas.
U zal er misschien F. Scott Fitzgerald beter door begrijpen, en het vakmanschap van deze ambachtelijke tas appreciëren.

Meer informatie over de tas en de producent kan u vinden op de website www.bleu-de-chauffe.com. Een Frans bedrijf dat kwaliteit begrijpt en voelt, natuurlijke materialen, en als eerbetoon aan een geweldige schrijver, op vraag van een klant, een tas maakt, met het respect dat die verdient, voor het leven!

Welke tas u ook kiest, als attaché-case of als werk-tas, een authentieke schrijverstas laat de wereld zien dat u niet vatbaar bent voor trends en hypes. Dat u zich niet laat vangen door designers of meedoet aan mode. U heeft immers niets te bewijzen. U bent wie u bent, heeft zonder twijfel een boeiend verhaal, en gaat voor het échte.

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Ontegensprekelijk kunnen we stellen dat de charismatische John Fitzgerald Kennedy of JFK, één van de knapste, en zeker best geklede was van alle Amerikaanse Presidenten. Maar veel heeft ook te maken met zijn persoonlijke stijl. Als ex-alumni van zowel Princeton als Harvard was hij, evident ook, een adept van de bekende preppy Ivy-League stijl, die hiervoor kenmerkend is.

Hij was dan ook een trouw aanhanger van chino’s, penny loafers, grijze sweaters, en het overbekende oxford hemd. Als president echter, en in functie ging het er echter wel allemaal wat formeler aan toe. Maar algemeen gezien kunnen we wel stellen dat hij een bepaalde air van ‘cool’ uitstraalde. Laten we hier enkele van deze stijlkenmerken bespreken. Natuurlijk moeten we deze vertalen naar een hedendaags kader, maar de klassiekers blijven de klassiekers natuurlijk. We kunnen hier niet alles bespreken, maar we blijven bij enkele basics.

Draag het juiste jasje of pak.
Het is algemeen geweten dat JFK zowel de blauwe blazer als het Harris Tweed sportvest naar het Witte Huis bracht.
Zijn pakken waren steeds grijs of donkerblauw, soms met een fijne krijtstreep. Midden-sluiting, 2-knoops, zachte schouders zonder vulling (een persoonlijke modificatie op de klassieke Ivy League stijl), (meestal) schuine zakken,
al dan niet met flapje, en, raar maar waar, geen midden of zijsplitten op de rugzijde.
Maar ja, dat is dan weer iets typisch Amerikaans. Een simpele witte zakdoek of pochette maakte het geheel af.
Discreet gevouwen, met 1 punt zichtbaar.

De meeste van zijn jasjes en pakken kwamen van Brooks Brothers, een Amerikaans ikoon.
Hij was er zelfs zo’n fan van dat hij voor de getuigen op zijn huwelijk in 1953, gepersonaliseerde paraplu’s liet maken,
met hun initialen erop geborduurd. Volgens ‘getuigen’ droeg hij zelfs donkerblauwe boxershorts van het merk, met zijn initialen erop.
En jawel, u merkt het al op, hij sloot de onderste knoop van het jasje ook. Ach je, als POTUS mag je dat blijkbaar.

 

De veelzijdigheid van het geklede witte hemd.
Zij nagelwitte hemden staken goed af tegen zijn pakken en jasjes. Wit is ook een logische kleur, omdat het met alles past, en elke combinatie steeds aankan. De kragen hadden korte punten, en waren zelfs gespreid, en de mouwen steeds afgewerkt met dubbele manchetten.

Sommige van zijn geklede hemden, zoals datgene dat we zagen toen LIFE hem volgde op zijn campagne toer in 1960, hadden zelfs het JFK monogram op de linkerborst. Het feit dat hij president was van de machtigste natie ter wereld gaf hem ook enkele voordelen.

Zo droeg hij gouden 14-karaats manchetknopen met het presidentiële zegel vooraan, en zijn handtekening en initialen achteraan. Hij deelde die dan ook regelmatig uit aan vrienden of bevriende staatshoofden op bezoek. Sommigen bereiken zelfs nu no de markt en worden verkocht of aangeboden voor om en bij de $10.000. Een écht hebbedingetje voor de liefhebber zou ik zeggen.

Broeken!
Of hij nu op een golfterrein stond of aan het zeilen was in Maine, JFK had een sterke voorkeur voor witte broeken, die liefst nog zijn enkels lieten zien. Hij droeg er bij voorkeur een wollen cardigan op, over een Oxford hemd. Combineer dit met penny loafers of deck-shoes, en je hebt een advertentie
van Ralph Lauren. Een witte broek in de zomer lijkt wat cliché voor velen, maar in de stijl komt hij veel voor. Gedragen door andere jongere en oudere stijl-iconen, zoals Harry Styles, Pierce Brosnan of Daniel Craig, is het een veel geziene broek niet alleen in het Mediterrane gebied, maar ook op bvb. nautische events wereldwijd.

Maar genoeg over de witte broek. Algemener nu! Altijd zonder bandplooien, mét omslag, en slechts een kleine of een ‘knik’ op de schoenen.
Meestal gecombineerd met een zwarte lederen riem met een klassieke rechthoekige sluiting. De riem was zelden zichtbaar omdat hij zijn jasjes meestal gesloten hield als hij rechtstond. Zoals het ook hoort eigenlijk. Als president droeg hij altijd wel sokken of kousen aangepast aan het pak, wat tevens ook een verlengend effect heeft.

De broeken, met voor die tijd redelijk smalle pijpen, waren steeds goed gestreken met een duidelijke vouw. Zijn chinos of slacks daarentegen, én zijn witte broeken, waren steeds gekreukt. Hij droeg dit echt casual, meestal zonder sokken, of met felgekleurde sokken. Zijn preppy achtergrond indachtig is dit ook logisch.

De klassieke Wayfarer, of toch niet?
Onze vriend JFK werd meer dan regelmatig gespt met een zonnebril op. De meesten vermoeden dat het om de klassieke Wayfarer van Ray-Ban gaat.
Het model in het algemeen lijkt er inderdaad wel op, en is ook eigen aan die tijd. En, heel belangrijk, past ook perfect bij de vorm van zijn gezicht.
Natuurlijk, als toegewijd zeiler, droeg hij dikwijls zonnebrillen, maar dit stopte niet als hij aan land kwam.
Een mooi schildpadmotief, of hoornen model had zijn voorkeur. En we moeten toegeven, hij staat er gewoon goed mee.
Een eigenschap die hij zelf ook maar al te goed besefte.

Om terug te komen op het Wayfarer verhaal…. Providence Optical heeft een uitvoerig onderzoek gedaan, en kon 3 verschillende brillen identificeren: American Optical TC74-51, Cabana TS 2505, en Universal Optical “Mansfield Square” glasses.
Voila, nu weten we dat ook weeral! Natuurlijk droeg hij ook militaire Aviators, zoals op de Naval Academy in 1961.

Dassen.
Hij hield ze simpel. Ofwel gestreept, ofwel geometrisch, en natuurlijk steeds in natuurzijde. We noteren echter wel dat hij de gestreepte rep-ties op Engelse wijze droeg. Dus de strepen in tegenovergestelde richting dan wat in de USA gebruikelijk was. Zijn dassen waren ook net iets smaller als wat toen gangbaar was. Vele van zijn dassen waar blauw. En dit zal zo ook wel zijn redenen hebben.

Blauw heeft namelijk een verzachtend effect. Een vredevolle uitstraling, creëert vertrouwen, inspireert samenwerking en constructief denken.
Het is misschien slecht een theorie, maar feit is wel dat hij ze dikwijls droeg, én een vredevolle, vlotte president was.
Off-duty weten we dan weer dat hij dikwijls strikjes droeg, weer een Ivy kenmerk. Vooral mooi gecombineerd met tweed natuurlijk.

Stop iets nautisch in je outfit.
JFK was al sinds kind fervent zeiler, en dit laat hij ook zien in zijn verdere leven.
Zoals hij zelf ooit zei: “It is an interesting biological fact, that all of us have in our veins the exact same percentage of salt in our blood that exists in the ocean, and, therefore, we have salt in our blood, our sweat, and in our tears. We are tied to the ocean.”

En natuurlijk spreken we hier niet enkel over het klassieke rode, al dan niet nylon, zeiljack.
Jammer genoeg veel voorkomend in dubieuze kwaliteit en uitvoering tegenwoordig.
In zijn schaarse vrije tijd was hij dan ook zelden aan land te vinden. Zijn persoonlijke zeilboot, de 25-voeter ‘Victura’, die hij van zijn vader kreeg op zijn 15e verjaardag was zijn favoriet.

We zien dit terug in zijn outfits: Nautisch blauwe polo hemdjes, navy blazers met koperen of gouden knopen, bleke sweaters, witte broeken, chinos, bootschoenen of witte canvas sneakers, kabeltruien, en natuurlijk de zonnebril.
Hij wist het allemaal gewoon perfect te combineren.


Hoe laat is het?
Eén van de accessoires waar JFK zot op was waren horloges. Plat, rechthoekig en van goud genoot zijn voorkeur. Met een bruine alligator band.
Het Omega “Ultra Thin” horloge van de president, genaamd “Stockdale watch”, in 18 karaat goud met gravure: “President of the United States John F. Kennedy from his friend Grant”, werd gedragen bij zijn inhuldiging in 1961.
Het horloge is nu in bezit van het Omega museum, op de hoofdzetel van het merk, in Biel, Zwitserland.

Eens u het horloge gevonden hebt dat het beste bij u past, zal het onafscheidelijk zijn. Het hoeft daarom ook niet bepaald een luxe klokje te zijn.
Dikwijls is ‘less is more’. Een klassiek model, goed combineerbaar, en waar u zich goed bij voelt.

Algemeen was zijn smaak niet zozeer verfijnd, maar hij wist wat hem goed stond, voelde zich er goed in, en dat straalde hij dan ook uit.
En dat is het belangrijkste.

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy