Berichten

monogram vrijmetselaarswinkel nederlandse regalia
Het Koninklijke Monogram van Louis Napoleon, toen hij koning van Nederland was.

Het Koninklijke Monogram van Louis Napoleon, toen hij koning van Nederland was.

Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie zit, maar ik vind monogrammen gewoonweg mooi. Het is elegant, en één van de oudste vormen van identificatie.
De kunst van het monogram heeft een rijke geschiedenis en blijft intrigrerend voor mij.

Een monogram is gewoonweg een symbool, bestaande uit de letters die een individu of family vertegenwoordigen.
Historisch gezien: Een monogram is “Een motief van 2 of meer letters, of iets grafisch, die een symbool vormen”.
Koninkrijken gebruikten hun initialen eerst op muntstukken, dan op kledingstukken en huishoud gerief, wapens, banieren en wapenschilden om hun verbondenheid met de heerser duidelijk te maken. Zo zien we dit bijvoorbeeld no steeds terug in de Deense munten.

Landen zoals België, Monaco en Thailand gebruiken nog steeds monogrammen als hét nationale herkenningsteken.
We vinden het terug op muntstukken, vlaggen en dergelijke. Tevens op vlaggen om de verschillende leden van de koninklijke familie te identificeren.

Gaan we verder terug in de geschiedenis, dan zien we zelfs Jezus Christus in de vorm van een monogram, een zogenaamd ‘Christogram’. Komende van het Latijn ‘Christi Monogramma’, wat zoveel betekend als ‘Monogram van Christus’.  We krijgen het Chi-Ro symbool, wat bestaat uit de oude Griekse letters Chi ‘X’, en Rho ‘P’, wat de eerste letters zijn van Christus in het Grieks.

Het Chi-Ro symbool: In de middeleeuwen was het gebruikelijk voor kunstenaars om een monogram te gebruiken om hun werk herkenbaar te maken. Tegenwoordig gebruikt men eerder een handtekening. Rembrandt gebruikte als monogram gewoonweg ‘RH’?
Naarmate zijn carrière een vlucht nam, evolueerde dat naar ‘RHL’.
Tegenwoordig gebruiken historici dit zelfs om een oud werk aan een bepaalde periode van de kunstenaar toe te wijzen. Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

In het koloniale Amerika, een tijd waarin linnen lakens enkel voor landeigenaars toegankelijk was, werden de witte lakens en kussenslopen voorzien van contrasterende monogrammen, zodanig dat de slaven een onderscheid konden maken van wat van wie was, na de wassingen.  Een drie-letterig monogram werd aldus de trend.

Het duurde niet lang alvorens de Victorianen monogrammen begonnen te gebruiken op zowat alles, gaande van bagage tot kasten, van gewoon huishoudlinnen tot zijden zakdoeken. In het zuiden van Amerika werd het een teken van prestie voor de familie, en straalde rijkdom en kennis van etiquette uit. En, toegegeven, in deze streek is het nog steeds zeer populair. Vooral op zakdoeken en hemden vinden we het terug. Met de hand geborduurde monogrammen vinden we voornamelijk terug op tafellinnen en servietten.

Met de komst van machinaal, zoniet computergestuurde borduringen in de jaren ’80, werd het toegankelijk voor zowat alles en iedereen, en voor zowat alles wat men zich kan of kon inbeelden. Een immense populariteit tot gevolg!

Terwijl monogramming steeds heel populair was in het zuiden van Amerika, ontwikkelde zich een stijl voor iedereen. In de vroege jaren 1900 was het eerder een statussymbool voor en van de rijken, maar nadien evolueerde het naar toepassingen voor speciale gelegenheden tijdens de ‘Grote Depressie’ en de Wereldoorlog 2. Het werd gebruikt door organisaties om hun eigendommen te ‘beschermen’.  Tenzij men natuurlijk begoed genoeg was om de eigen persoonlijke eigendommen te voorzien van persoonlijke monogrammen.

Sindsdien veranderde alles en werden ze echt ‘mainstream’. Het evolueerde meer een trend dan een statussymbool, gewoonweg vanwege de praktische kant. Tegenwoordig zien we dat grote iconische merken ze als logo gebruiken.
We denken hierbij vooral aan Chanel, Louis Vuitton, Michael Kors, etc…

Dit terzijde, het commerciële, komen we monogrammen heden ten dage vooral tegen in maatpakken, op maathemden, en achteraan de betere uurwerken.
De verschillende varianten qua design hangen af van persoonlijke smaak.

 

 

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel The Belgian Dandy Thierry Stravers Vrijmetselaarswinkel blog gentleman

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

 

Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Waar ligt de oorsprong van de beroemde Panamahoed?
Er gonzen nogal wat verhalen over het internet. De meeste daarvan zijn verkeerd en daarom willen we hier graag het officiële verhaal vertellen.

WAAR KOMEN PANAMAHOEDEN VANDAAN?

Toen de Conquistadores in het midden van de 16e eeuw in de huidige provinciën van Manabí en Guayas aan de Ecuadoraanse kust aankwamen, merkten ze dat de autochtonen strohoeden droegen die hun oren en hals bedekten. De hoeden leken op toques, zoals degene die toen der tijd door kloosterzusters of weduwen in Europa werden gebruikt. Daarom noemden ze die hoeden Toquillas (kleine toques). De stro waarmee de hoeden gemaakt werden kreeg de naam “Paja Toquilla”.
Het basismateriaal om de beroemde Panamahoeden te maken is het palmblad “Cardulovica Palmata “, wat ook onder de naam van “Paja Toquilla”.bekend staat. De plant wordt voornamelijk in de bergachtige delen van de Costa (kust) en van het Amazonegebied van Ecuador (Oriente) gekweekt, in de provinciën van Manabí, Guayas, Esmeraldas en Morona Santiago. 

WELK LAND MAAKT PANAMAHOEDEN?

Authentieke Panamahoeden worden gemaakt in Ecuador. Verschillende landen maken tegenwoordig wat ze Panamahoeden noemen, maar Ecuador was de allereerste. De kustprovincies Guayas en Manabi begonnen met het weven van de strohoeden in 1630, en de ware oorsprong van Panamahoeden kan worden teruggevoerd tot een stad genaamd Montecristi (van de Manabi-regio). Ze werden in die tijd meestal ‘jipijapa’, ‘toquilla’ of ‘montecristi’-hoeden genoemd (de laatste twee zinnen worden nog steeds gebruikt). Ondanks de oorsprong van Panamahoeden, kwam de term “Panamahoed” pas veel later.
Dus de volgende keer dat iemand vraagt ​​”welk land maakt Panamahoeden”, of “waar komen Panamahoeden vandaan”, vertel je hem dat authentieke Panamahoeden alleen uit Ecuador komen.

HET PANAMA-EFFECT

Destijds waren er genoeg redenen voor buitenlanders om ten onrechte te concluderen dat de hoeden uit Panama kwamen in plaats van Ecuador. Veel Amerikanen trokken door Panama om naar Californië te komen tijdens de Gold Rush van het midden van de 19e eeuw. In Panama ontmoetten ze dus voor het eerst de heerlijk lichtgewicht en stijlvolle strohoeden die hen zouden helpen bij hun reis naar welvaart. Deze onterechte veronderstelling van de oorsprong van Panamahoeden zou pas vele jaren later worden versterkt nadat Theodore Roosevelt vele malen werd gefotografeerd met de aantrekkelijke strohoed terwijl hij het Panamakanaal inspecteerde.

Volgens de legende kreeg de autochtone hoed zijn naam toen Teddy Roosevelt aan de inauguratie van het Panamakanaal deelnam (1913). Als geschenk kreeg hij een Ecuadoraanse strohoed, en zonder de werkelijke herkomst te weten, bedankte hij voor de zogenaamde Hoed uit Panama.

Misschien wel het meest definitieve moment in de geschiedenis van de Panamahoed vond plaats toen Panamahoeden werden tentoongesteld op de Wereldtentoonstelling van 1855 in Parijs. Destijds wist niemand zeker welk land Panamahoeden maakt, en dus zou dit evenement de perfecte gelegenheid zijn geweest om de misvatting voor eens en voor altijd uit de wereld te helpen. Nergens werd het land Ecuador echter genoemd in de catalogus van de Wereldtentoonstelling, en dus bleven mensen zich afvragen welk land tenslotte Panamahoeden maakt.

Tegen de tijd dat mensen begonnen te beseffen dat de hoeden in Ecuador werden gemaakt in plaats van in Panama, was het te laat en was de naam al te bekend om te veranderen.

DE REVOLUTIE

Dit zou allemaal niet mogelijk zijn geweest zonder Manuel Alfaro, een man die in veel opzichten kan worden beschouwd als de grootvader van de Panama-hoedengeschiedenis. Deze Spaanse ondernemer arriveerde in 1835 in Montecristi om naam en fortuin te maken in de geschiedenis van de Panamahoeden, waar zijn gestroomlijnde productieproces, in combinatie met de activiteiten van de Gold Rush-boom, hem een ​​nieuw tijdperk van welvaart inluidden.

Al snel verspreidde de vraag naar Panamahoeden zich verder dan het bezoeken van goudzoekers. De Ecuadoraanse haven van Guayaquil hielp de Panama-hoedenindustrie in de 19e eeuw te faciliteren. Ecuador vestigde ook zijn eerste spoorwegsysteem in 1850, waardoor de handel verder werd gestimuleerd.

Met het succes van Alfaro kwam hevige concurrentie. Rivaliserende hoedenmakers in de provincie Azuay en andere gebieden proberen zijn bedrijf te ondermijnen met goedkopere producten, maar hun fabricagemethoden waren veel inferieur. Op dit punt splitste de groeiende Panama-hoedenindustrie zich in twee sectoren. Goedkopere Panamahoeden overspoelden de markt van rivaal concurrenten, terwijl de Manabi-regio trots doorging met het maken van een superieur product met behulp van traditionele weeftechnieken en honderden jaren ervaring. Tot op de dag van vandaag worden hoeden van Montecristi beschouwd als de mooiste, meest authentieke Panamahoeden die er bestaan ​​- en terecht.

Toen de mensen van Parijs eenmaal verliefd werden op dit unieke Ecuadoraanse hoofddeksel op de Wereldtentoonstelling, volgden Londen, Rome en andere landen snel. Het zeldzame en kostbare toquilla-stro uit Ecuador dat werd gebruikt om de hoeden te maken, werd pas in de 18e eeuw gepopulariseerd toen het door twee Spaanse botanici werd gecatalogiseerd voor koning Karel de IV. Tot dat moment was het een beetje een lokaal Ecuadoraans geheim geweest. Ecuador gaf uiteindelijk toestemming voor de handel in toquilla-stro met Peru en Colombia, hoewel deze landen niet konden concurreren met de verfijnde handwerktechnieken van Ecuador.

DE ERFENIS VAN ALFARO

Op 21-jarige leeftijd reist Eloy, de zoon van Manuel Alfaro, naar Panama om de hoedenhandel van zijn vader over te nemen. Zijn uitstekende gevoeligheden en groeiende reputatie zouden hem op een dag de leider van Ecuador maken en ook de liberale revolutie van 1895 leiden. Hij leidde het land naar een opmerkelijke sociale en economische transformatie die niet mogelijk zou zijn geweest zonder de rijkdom. verworven door de oorsprong van Panamahoeden.

Toen Eloy aan de macht kwam, als president van Ecuador, kwam er een nieuwe erfenis in de geschiedenis van de Panamahoed. Panamahoeden werden het Ecuadoraanse modeaccessoire van onafhankelijkheid en nieuw gevierd nationalisme. Nieuwe spoorwegen verspreidden de hoedenindustrie nog verder naarmate de stijlvolle hoeden meer vaart kregen.

EEN NIEUW TIJDPERK

Vanaf het midden van de negentiende eeuw bereikte de productie van de hoeden vervaardigd van toquillastro een hoogtepunt. Intussen werd in het Centraal-Amerikaanse land Panama, zo’n duizend kilometer ten noorden van Ecuador, gestart met de aanleg van een kanaal dat een verbinding moest vormen tussen de Atlantische en Stille Oceaan. De omstandigheden waaronder de arbeiders moesten werken bij het graven van het Panamakanaal waren zwaar. Het was er heet en vochtig en de felle zon scheen de hele dag. Hoeden waren dan ook onmisbaar voor de Amerikaanse werklui, die massaal de lokaal verkrijgbare maar uit Ecuador geïmporteerde hoeden van toquillastro droegen. Gingen ze terug naar de VS, dan namen ze de hoeden mee. De naam ‘Panamahoed’ was geboren.
De naam en het product werden wereldwijd bekend toen beroemdheden de hoeden gingen dragen.
De Amerikaanse president Theodore Roosevelt droeg een panamahoed tijdens zijn bezoek aan de werkzaamheden aan het Panamakanaal in 1906.
Een foto daarvan verscheen zelfs in de New York Times en ging vervolgens de hele wereld over.Panamahoeden bleven de hele eeuwwisseling wereldwijd in de pers en bewondering genieten.

Zowel modebladen als kranten werden versierd met liefhebbers van panamahoeden. Hollywood omarmde de vele wenselijke eigenschappen van de Panamahoed, ondanks het feit dat de oorsprong van Panamahoeden de hele tijd verkeerd was. De exotische hoed creëerde een dramatisch silhouet dat bestemd was voor film, en het mannelijke imago maakte overal een perfecte indruk op het publiek.

Kijk maar eens naar deze beroemde Panama-hoedendragers uit die tijd:

  • Theodore “Teddy” Roosevelt
  • Orson Welles
  • Humprey Bogart
  • Gary Cooper
  • Galo Plaza (Ecuadoraanse president van 1948-1952)

Al snel maakten andere landen Panamahoeden van hout, tarwe en zelfs palmbomen, hoewel hun Ecuadoraanse tegenhangers oppermachtig bleven regeren, vooral in heel Europa (de Verenigde Staten daarentegen leken het niet erg te vinden om de goedkopere versies te dragen. Deze regel is sindsdien veranderd in de moderne tijd). Noord-Amerika had ook veel belangstelling voor het vervaardigen van deze hoeden.

DE HOED.
De Panamese trend bleef stijgen naar nieuwe hoogten toen designerwinkels in de Verenigde Staten streden om de meest exclusieve Panamahoeden (vaak aangeduid als “finos”). Mexico, Brazilië en Cuba sprongen al snel in de modestrijd. In 1944 waren de hoeden de grootste exporteur van Ecuador en versloeg zelfs hun lucratieve bananenhandel. De mooiste panamahoed ooit geweven heeft een geschatte waarde van $ 100.000!

In 2008 bestelde B. Brent Black de mooiste Montecristi-hoed ooit geweven, ook wel bekend als “The Hat“. Het kostte meesterwever Simon Espinal, die in het dorp Pile in het kanton Montecristi in Ecuador woont, vijf maanden om te weven, en nog eens vier weken voor nog vijf ambachtslieden om hun steentje bij te dragen om het af te werken.
Een panamahoed is bovendien bijzonder: op 6 december 2012 is de kunst van het weven van panamahoeden door UNESCO erkend als immaterieel cultureel erfgoed.

Thierry Stravers is mede-eigenaar van Vrijmetselaarswinkel.
Zijn passie voor stijl en elegantie combineert hij graag met zijn Maçonnieke activiteiten.
Thierry is eigenaar van Trenica, een marketingbureau en is bestuurslid bij Loge Verlichting No.313 O: Hoofddorp.

Thierry Stravers Vrijmetselaarswinkel Nederlandse regalia Benelux Loge Vrijmetselarij Royal Arch Mark Master Mason Franc-Maçon Hugenoten Frankrijk

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

De klassieker Colonia van het merk Acqua di Parma geldt nog altijd als het toppunt van vakmanschap en goede smaak.

De verfijnde alchemie, die onmiddellijk succesvol was en een groenblijvende klassieker werd, biedt nog steeds sensaties van onvergelijkbare frisheid en uitstraling. Pure levensvreugde vrijgegeven door de zonnige essences van de beste Siciliaanse citrusvruchten en een harmonieuze mix van lavendel, rozemarijn, verbena en damastroos. Dit wordt gevolgd door warme houtachtige tonen zoals vetiver, sandelhout en patchouli. Onnavolgbare akkoorden die in staat zijn tot verleiding, zonder zich bewust te zijn van tijd en mode.
De formule van Colonia is al bijna honderd jaar onveranderd.

De elegante Art Deco-fles, met zijn kenmerkende bakelieten stop, is sinds 1930 een onbetwist stijlicoon. Het voortreffelijke vakmanschap wordt weerspiegeld in elk detail van de verpakking, volledig met de hand gemaakt en gekenmerkt door het wapen van het hertogdom Parma en het gele dat siert al decennia de elegante gebouwen van de stad.
Een tijdloze klassieker.

De oprichter, Baron Carlo Magnani.

De mooiste uitvindingen zijn vaak ingegeven door persoonlijke hartstocht. Zo verging het ook met het parfum Colonia dat een eeuw geleden het licht zag dankzij Baron Carlo Magnani. De Baron bezat een aangeboren gevoeligheid voor kunst, cultuur en goede smaak. Zo toog hij regelmatig naar Londen, in die dagen een aanzienlijke onderneming, om vervolgens terug te keren met een aantal Burberry-trenchcoats en Church-schoenen onder de arm…

Deze avontuurlijke heer uit een vooraanstaande familie uit Parma zocht stad en land af naar een parfum dat aansloot bij zijn moderne en geraffineerde levensstijl. Parijs, Londen, New York. Echter, wat hij niet kon vinden was dat ene parfum dat het totaalplaatje van zijn verfijnde persoonlijke stijl compleet zou maken. Weer thuis in Parma verdiepte Magnani zich in de materie en definieerde hij het karakter van zijn ultieme parfum. Het moest modern en fris worden, zo wist hij, en met een gedetailleerde beschrijving klopte hij aan bij een Meester parfumeur. Hierop besloot hij, in 1916, zijn eigen cologne te creëren met als resultaat de klassieker Colonia, de allereerste geur van Acqua di Parma. Uit al die reizen haalt hij inspiratie voor exclusieve geuren. Lavendel, damastroos, citroen, bergamot, sinaasappel, maar voor deze eerste geur liet de oprichter van Acqua Di Parma zich vooral inspireren door zijn thuisland, Italië en de brandende zon.
Bovendien worden alle producten van het merk in dit land geproduceerd door vaklui die werken met de allerbeste materialen. Eenvoud, elegantie, vakkennis, al deze adjectieven vormen samen de identiteit van het merk, dat zijn vele facetten prijsgeeft in elk van zijn geuren.Het verhaal spreekt tot de verbeelding.

Ondertussen tekende Magnani zelf de opvallend moderne flacon en bedacht hij de karakteristieke gele verpakking. Het logo van het bedrijf is het wapen van Marie Louise, Hertogin van Parma, die regeerde van 1816-1847. Dit is een eerbetoon aan haar heerschappij en aan de hulp die ze heeft geboden om de parfum- en glasindustrie van Parma te ontwikkelen.

Colonia, de eigen creatie van Magnani, werd in eerste instantie uitsluitend verkocht bij vooraanstaande kleermakers en kledingwinkels, gespecialiseerd in maatpakken.
Zij sprenkelden dit reukwater op de stof van het pak. Zo ontstond het beeld van Colonia als het ultieme accessoire, nauw verbonden met de Italiaanse traditie van elegantie en maatwerk.

Destijds waren de meeste commerciële parfums veel sterker en zwaarder van samenstelling; dus vond de ongewoon lichte en verfrissende geur uit Parma groot succes in Europa.
In de jaren dertig leidde de toenemende populariteit van de eau de cologne tot een toename van de productie en de ontwikkeling van de distributie ervan. De jaren dertig en vijftig worden beschreven als een ‘gouden eeuw’ voor Acqua di Parma Colonia, dat zeer succesvol werd onder leden van de high society, met een klantenkring van beroemdheden.

In de jaren ’50 raakte Hollywood betoverd door de stijl van Italiaanse gentlemen. Veel Amerikaanse sterren wilden proeven van het Italiaanse Dolce Vita en maakten meer dan eens de oversteek naar Europa om dit land te bezoeken dat tot hun verbeelding sprak. Dankzij deze prominente Hollywood acteurs die werden ingevlogen door de grote Italiaanse cineasten, ontstond er liefde en bewondering voor de Italiaanse stijl die zij zagen in verzorgingsproducten en barbershops. Tussen het filmen door grepen de sterren de gelegenheid aan om zich een authentiek Italiaans maatpak aan te meten in de chique kledingwinkels en passant maakten ze kennis met Colonia.

Carlo Magnani rook zijn kans en creëerde een tijdloos aroma dat niet alleen Amerikaanse harten veroverde, maar als een schokgolf de hele wereld veroverde en betoverde. Met Acqua di Parma deed hij meer dan aantrekkelijke geurtjes produceren; hij stelde mannen in staat om zich onder te dompelen in de Italiaanse levensstijl, om zich als een echte gentleman te voelen.

Een nieuw leven.

Wanneer in 1993 het familiebedrijf overgenomen wordt door 3 ondernemers uit de Italiaanse luxe-industrie breekt een nieuw tijdperk aan.
Acqua di Parma krijgt een tweede jeugd en wordt in een nieuw jasje gestoken, onder andere door de parfumlijn uit te breiden met wierook, kaarsen, huishoudlinnen en lederen accessoires.
In 1998 werd in Milaan de eerste Acqua di Parma winkel geopend. Deze bevond zich in de directe omgeving van een aantal boetieks van grote namen uit de haute couture en pret-á-porter, waaronder Gucci, Prada en Versace. Vandaag de dag bevindt het hoofdkwartier van Acqua di Parma zich nog steeds in Milaan. In de loop der jaren breidde het merk zijn productassortiment uit met de introductie van een wooncollectie met onder meer badjassen en handdoeken en lederwaren.

2016 – 100 jaar oud

1916-2016. Acqua di Parma is honderd jaar oud. Een eeuw geschiedenis waarin het merk, nu meer dan ooit, een wereldambassadeur is geworden voor Made in Italy dankzij de blijvende waarden die deel uitmaken van de oorsprong en het DNA.
Honderd jaar kennis en begrip van kwaliteit van het hoogste niveau. Honderd jaar strikt Italiaans vakmanschap waarbij Acqua di Parma altijd de meest zorgvuldige handmatige productietechnieken heeft toegepast. Elk van zijn producten wordt vervaardigd in individueel geselecteerde Italiaanse ateliers waar de geheimen van het vak van generatie op generatie worden doorgegeven. Elk item is gemaakt met geduld, tijd en toewijding volgens de geest van het oudste meester vakmanschap, met alleen de meest waardevolle materialen. Zeldzame etherische oliën, de zuiverste wassen, houtsoorten en edele metalen, prachtig tastbaar en visueel aantrekkelijk leer, kwaliteitsstoffen.

De grootste zorg is besteed aan de kleinste details en afwerking, te beginnen met de ambachtslieden die de meest verfijnde geuren creëren tot degenen die kostbare geparfumeerde kaarsen en lederen accessoires kneden, van degenen die elegante accessoires maken die bedoeld zijn voor het scheerritueel tot de ambachtslieden die de dozen met de hand maken en elk label met de hand bevestigen. Door deze tradities te volgen, heeft het merk al honderd jaar steeds nieuwe klassiekers op de markt gebracht. Tijdloze creaties die een aangeboren elegantie en een unieke exclusiviteit uitstralen. De puurheid van het ontwerp, de zorg voor elk detail, de meest exquise smaak en perfectie, een moderne en geëvolueerde opvatting van luxe die geen opzichtigheid behoeft, maar die herkenbaar is aan haar eeuwig ingetogen verfijning.

In samenwerking met de luxe Italiaanse juwelier Damiani wordt een flesje Colonia in beperkte oplage gelanceerd.
Exclusief voor het Engelse warenhuis Harrods, werd de Centenary Edition Colonia geproduceerd, beperkt tot slechts 100 genummerde stukken, één voor elk jaar van de fascinerende geschiedenis van Acqua di Parma. De kenmerkende houtgeur wordt gepresenteerd in een elegante Art-Decofles, verpakt in een door Damiani ontworpen omhulsel van sterling zilver en vervaardigd door bekwame Italiaanse juweliers.
Afgewerkt met delicate versieringen en verfijnde reliëfdetails, zal dit kenmerkende souvenirstuk zeker nog jarenlang gekoesterd worden.
Een dergelijke unieke flesje ging over de toonbank voor £ 750, omgerekend ruim € 875,-

Thierry Stravers is mede-eigenaar van Vrijmetselaarswinkel.
Zijn passie voor stijl en elegantie combineert hij graag met zijn Maçonnieke activiteiten.
Thierry is eigenaar van Trenica, een marketingbureau en is bestuurslid bij Loge Verlichting No.313 O: Hoofddorp.

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Etiquette regels. Ik heb er niet de minste twijfel over dat jullie deze ‘regels’ of de bijhorende ‘roots’ kennen, maar een beetje achtergrond informatie is toch wel  steeds leuk.
In tegendeel, jullie, mijn lezers hier, waarvan ik weet dat ze zelfs deze basis hoog  in het vaandel dragen. Het hoe en waarom, probeer ik toch even duidelijker te maken.

Vestzak knoop Vrijmetselarij VrijmetselaarswinkelDe onderste knop van je blazer of vest openlaten.
Oorsprong:
Toen de nieuwe mannenmode even na 1900 het Britse koningshuis bereikte, ontstond daar een probleem. Want de koning was te dik. Koning Edward VII (begin 1900 nog Prins van Wales) was nu eenmaal een echte levensgenieter.
Hij at iedere dag, hou je vast: een stevig ontbijt; volledige lunchmaaltijd; thee met sandwiches en scones; diner van twaalf gangen en een maaltijd in de late avond. En daarbij rookte zijne hoogheid 12 enorme sigaren en 20 sigaretten per dag.
Natuurlijk om de spijsvertering op gang te houden. Daarom paste hij niet goed in zijn vestje. Het knelde om zijn buik, en niet alleen wanneer hij zat. Edward besloot om de onderste knoop van zijn gilet open te laten. Zo kon hij comfortabel meedoen aan de kledingstijl van dat moment.

De High Society zat vaak te paard. Toen de mode veranderde en het jasje onderdeel van het kostuum werd, vond koning Edward dat 1 ding van de oude look bewaard moest blijven. Het jasje moest aan de onderkant openvallen, alsof je er zo mee op een paard kon gaan zitten. Daarom liet de koning de onderste knoop altijd open. Dat open onderste knoopje is dus een hommage aan de rij-jas. Het bovenste knoopje deed Edward open omdat het er zorgeloos en nonchalant uit zag.

De High Society volgde de koning. Uit respect en misschien ook wel omdat het gewoon comfortabeler was. Dat had wereldwijd invloed. Want het British Empire was op dat moment het grootste imperium aller tijden met een bevolking van meer dan 450 miljoen mensen.

Hoe zit het dan vandaag?
Wel, deze oude gewoonte is een standaard vestimentaire regel geworden. Niet enkel op etiquette niveau, maar ook in het hedendaagse mode-gebeuren.
En, zeer belangrijk, we geven het toe, het is inderdaad ook veel comfortabeler.

De deur open houden.
Oorsprong:

Gentleman Vrijmetselarij VrijmetselaarswinkelAlhoewel iedereen denkt dat de origine écht ridderlijk is, de eerste gentleman zeg maar, is de waarheid echter eerder te zoeken in het praktische. In de middeleeuwen, en nadien renaissance, droegen de vrouwen dikwijls brede of wijde grote rokken in combinatie met een smal strak toegeregen korset. Niet zo evident om een gewone deuropening te passeren. In een groot kasteel of burcht, met hun majestueuze doorgangen, wat de dames van stand wel gewoon waren, was dit niet echt een probleem. Maar op verplaatsing werd een simpele verplaatsing al snel virtueel onmogelijk. Vanwege simpele praktische overwegingen hielden de partners, of mannen dus, de deur open zodanig dar hun dame gemakkelijk kon passeren.

Het was ook een kwestie om de achterliggers niet té lang te laten wachten. Aangezien het toch wel om dames van stand ging, werd dit gebruik al snel geassocieerd met de hogere klasse, en dus ook de welopgevoede heren. Al snel werd het synoniem met welopgevoedheid. En nu, lang na de tijden van hoepelrokken en korsetten, wordt het gewoon bezien als een teken van beleefdheid en ‘decorum’.

Hoe zit het dan vandaag?

Gentleman Vrijmetselarij VrijmetselaarswinkelTegenwoordig zijn er velen die het beschouwen als een een vorm van ‘welwillend seksisme’. Ikzelf, als ondergetekende, werd ooit zelfs eens afgeblaft door een vrouw (geen dame, want dames blaffen niet), omdat ik de deur voor haar open hield. ‘Alsof ik zelf geen deur kan openen’ zei ze luidop en schroomloos. Tja ik had het kunnen weten: de asymetrie van haar oorbellen en ringen, de opgeschoren zijkanten, etc… waarlijk een feministe ten top!
Allez, dat zal ze dan zelf wel denken. En waarvoor alle respect, al kon ze dat wel op een andere manier duidelijk maken. Ik ervaarde het echter als een jammerlijke uiting van een ridicule bevestigings-drang.

We kunnen het immers beter beschouwen, niet als een out-dated gebruik, maar als een niet-gender-geladen gebaar van hoffelijkheid. Niet enkel naar vrouwen of ouderen toe, maar naar iedereen. Gewoon een hoffelijk gebaar naar iedereen toe. In het geval dat het dan toch niet geapprecieerd kan worden door de andere partij, jammer voor hen, glimlach en vervolg je dag. In 9 op de 10 gevallen zal het gebaar wel geapprecieerd worden.
Dit gebaar is trouwens ook geldig voor het openen van het portier van een koets, wagen of auto.

Gentleman hoed Vrijmetselarij VrijmetselaarswinkelJe hoed af zetten binnenshuis.
Oorsprong:

In vroegere dagen droegen mannen hoeden, ander soort hoofdtooi en harnassen om zichzelf te beschermen tegen niet alleen de natuurlijke elementen, maar ook tegen (potentiële) vijanden. Deze hoofd-tooi werd binnenshuis afgezet als teken van vertrouwen (we zijn vrienden), en om er tevens voor te zorgen dat invloeden van buiten, zoals regen, sneeuw, bladeren etc, niet op andere personen of maaltijden zou vallen.

Bij medailleceremonies wordt ook het hoofddeksel afgedaan, tevens als er een rouwstoet passeert. Een hoed wordt gedragen als fashion statement maar vooralsnog als bescherming voor je hoofd tegen de natuurlijke elementen. Zou je je hoed binnenshuis niet afzetten, kan dat beledigend worden ervaren door de gastheer.
Soms kan een hoofddeksel ervoor zorgen dat je ogen niet te zien zijn, of dat er een schaduw op valt. Dat staat niet zo netjes. Vroeger werd altijd gevraagd je hoef af te zetten omdat sommigen hun wapen op hun hoofd, in die hoed verstopten.

Hoe zit het vandaag?

Net zoals in vervlogen tijden toont het een respect voor de plaats en gastheer of gastvrouw waar u ontvangen wordt. Bijkomend heeft u trouwens geen bescherming nodig tegen ‘de elementen’  binnenshuis bij iemand!

De stoel ‘voorzetten’ voor een dame.
Oorsprong:

Net zoals het openen van een deur voor een dame, is de oorsprong te vinden in het noodzakelijke helpen van een dame (van Gentleman Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkelstand) , die oncomfortabel gekleed was. Hoe modieus het ook was. Verder moeten we het écht niet te zoeken. Gewoonweg een praktisch, maar wel gentleman-like gebaar.
Niet meer of minder. Er is natuurlijk ook de theorie dat op deze manier de dame steeds de ingang kon zien, en zo een binnenkomende bedreiging als eerste kon opmerken.

Hoe zit het dan vandaag?

En alweer moeten we afstappen van het algemeen aanvaarde dat dit gebaar schreeuwt: ‘ Ik doe dit alleen omdat u mijn hulp nodig heeft’.
Het feit dat u een dame eerst laat zitten, of het nu uw moeder, zuster, dochter of partner is, laat enkel zien dat u inzit met hun welzijn en comfort.
U geeft het voorrang op dat van uzelf, wat een vorm van respect is. Het geeft u tevens de mogelijkheid om uw ‘date’ het beste zicht te geven.

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Jaguar Classic herstart de productie van de iconische D-type raceauto in Coventry, 62 jaar nadat het laatste exemplaar werd gebouwd in 1956. De eerste Jaguar D-type die door Jaguar Classic wordt geassembleerd, een technisch prototype, zal zijn werelddebuut maken op de Salon Retromobile-show in Parijs deze week. Slechts 25 nieuwe exemplaren van de D-type zullen minutieus met de hand worden gebouwd bij Jaguar Land Rover Classic Works in Warwickshire. In 1955 plande Jaguar om 100 D-types te bouwen. Met slechts 75 voltooid, vervult Jaguar Classic nu de oorspronkelijke ambitie van het bedrijf door 25 geheel nieuwe sportwagens met een bepaalde periode te maken. Voor 1 miljoen pond rijdt u een exemplaar.

De D-type, die tussen 1955 en 1957 driemaal de 24-uursrace van Le Mans won, werd aangedreven door de zescilinder XK-motor. Elk aspect van de D-types die vanaf 2018 voor klanten zijn gebouwd, wordt gemaakt volgens authentieke, originele specificaties. Tim Hannig, Jaguar Land Rover Classic Director, zei: “De Jaguar D-type is een van de meest iconische en mooiste wedstrijdauto’s aller tijden, met een ui
tstekend record in de zwaarste motorraces ter wereld. En het is vandaag net zo spectaculair.

“De kans om het succesverhaal van de D-type voort te zetten door de geplande productierun in Coventry te voltooien, is een van die unieke projecten die onze experts van wereldklasse bij Jaguar Land Rover Classic met trots vervullen.”

Hij is bevooroordeeld. Maar het is waar dat deze recreatie – die, te oordelen naar eerdere voortzettingen, waarschijnlijk meer dan 1 miljoen pond ($ 1,4 miljoen) gaat kosten – een speciale auto is. Vergeleken met de waarde van het origineel is het praktisch een koopje.

Eentje die ooit eigendom was van Bernie Ecclestone, het excentrieke voormalige hoofd van de Formule 1, werd vorige maand te koop aangeboden voor $ 12 miljoen op een Gooding & Co.-veiling in Arizona. Hoewel die niet verkocht werd, verkocht Sotheby’s in 2016 een D-Type uit 1955 voor bijna $ 22 miljoen. Tegen die prijzen in is deze nieuwe, voor wat waarschijnlijk minder dan $ 2 miljoen zal kosten, praktisch een koopje.

De D-Type is zo speciaal vanwege zijn zeldzaamheid, overwinningen tijdens races en carrosseriestijl. Zijn vorm werd sterk beïnvloed door de meest geavanceerde luchtvaarttechnologie van die tijd, met een monocoque cockpit gemaakt van platen van aluminiumlegering. In die tijd volgden ontwerpers een praktijk die zijn oorsprong vond in de luchtvaart: de brandstof in de staart van het voertuig stoppen.

De D-type is de derde voortzetting van Jaguar Classic en vormt een aanvulling op de zes ontbrekende Lightweight E-types die in 2014-2015 werden voltooid en negen XKSS’s die in 2017-18 werden gebouwd. Het nauwgezette onderzoek van Jaguar Classic-experts, met exclusieve toegang tot originele technische tekeningen en documenten van Jaguar, zorgt ervoor dat elke nieuwe D-type zal worden gebouwd volgens de authentieke specificaties die zijn opgesteld door wedstrijdmanager Lofty England en zijn ingenieurs in de jaren ’50.

Klanten van het D-type kunnen kiezen uit een Shortnose-carrosserie uit 1955 of een Longnose-carrosserie uit 1956. Het technische prototype is de Longnose-specificatie uit 1956, herkenbaar aan de verlengde motorkap, karakteristieke staartvin achter het hoofd van de bestuurder, groothoekcilinderkop en snel verwisselbare remklauwen.
Het interieur zal dezelfde ronde snelheidsmeter hebben, een dun houten en met metaal geperforeerd stuurwiel (natuurlijk met het stuur rechts) en een handgeschakelde vierversnellingsbak. Het staal aan de buitenkant zal ook de legering zijn. Op het moment van zijn oorspronkelijke debuut had de auto 250 pk en kon hij een topsnelheid halen van 167 mijl per uur.

Kev Riches, Jaguar Classic Engineering Manager, zei: “Het opnieuw creëren van de negen van de D-type afgeleide XKSS’s was enorm bevredigend, en een nog grotere technische uitdaging dan de zes ontbrekende Lightweight E-types, maar de lessen die we uit het XKSS-project hebben geleerd voorsprong op de laatste 25 D-types. Ze zullen allemaal absoluut correct zijn, tot in het kleinste detail, precies zoals Jaguar’s Competitions Department het bedoeld heeft. ”

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Khaki’s kwamen in de jaren 1800 via het Brits-Indiase leger naar de westerse wereld. Destijds bestond het standaard Britse soldatenuniform uit een witte broek en een felrode, wollen jas. Het uniform, dat hen de beroemde bijnaam ‘rode jassen’ opleverde, betekende macht en prestige en intimideerde met succes hun vijanden. Toen Groot-Brittannië zich in de jaren 1800 echter uitbreidde naar India, werden hun bestaande uniformen al snel te warm en te jeukend. Veel soldaten waren gestationeerd in Punjab, India, waar de temperatuur maar liefst 48 graden kon bereiken.
Dus gaf Sir Harry Burnett Lumsden, een Britse militaire officier gestationeerd in Punjab, zijn mannen de opdracht hun rode jassen uit ​​te doen en in plaats daarvan hun lichtere, zacht geweven katoenen pyjamabroek te dragen. Om hun witte, geplooide pyjama’s beter te camoufleren, hebben soldaten ze geverfd met modder en marazi (een plant afkomstig uit Punjab), wat resulteerde in een grauwe, beige tint die perfect paste in hun zanderige omgeving. Ze werden ‘khakis’ genoemd, wat ofwel afkomstig is van het Hindi-woord धूल, wat ‘stof’ betekent, of het Perzische woord khāk, wat ‘aarde’ betekent. Niemand weet het zeker, maar het is duidelijk dat beide termen de geelachtig beige kleur van kaki’s treffend beschrijven.

De eerste kakibroeken werden gemaakt in 1846, toen een Britse officier die in de Punjab-regio diende, de warme wollen broeken en jassen van zijn bedrijf inruilde voor lichtere stoffen en lossere modellen gemaakt van inheems katoen. Het koloniale leger dat in India was gestationeerd, adopteerde kaki’s als hun uniformbroek tegen 1848, en het verspreidde zich over de rest van het Britse rijk totdat het hele Britse leger de stijl formeel als hun uniform in 1884 aannam.

”Maar hoe zit het met kaki chino’s? Kaki is niet alleen een broekstijl, maar ook een kleur. Het stiksel op een kaki broek is verborgen. Khaki’s worden doorgaans gezien als meer casual vanwege de stevigere stof. Broeken in kaki-stijl hebben uitgesproken zakken; chino zakken zijn verborgen.
Verborgen zakken dragen bij aan het stijlvolle karakter van een chino. Chino’s hebben platte fronten; khaki’s kunnen plat of geplooid zijn. Dit is puur een kwestie van persoonlijke voorkeur, maar over het algemeen is een geplooide broek meer traditioneel. Plooien helpen ook om uw verhoudingen in evenwicht te brengen als u wat extra gewicht in uw middengedeelte draagt, of als u vrij breedgeschouderd bent. Een platte voorkant is het modernere silhouet van de broek dat de neiging heeft om flatterend te zijn voor een slanker lichaamstype.

Chino’s zijn lichtgewicht, taps toelopend zodat ze smaller worden naarmate ze lager op het been vallen, en kunnen zowel met als zonder boorden worden gedragen. Ze hebben over het algemeen een platte voorkant. Chino-stof was een lichtgewicht keperbinding uit China (vandaar de naam). Het Britse en Franse leger gebruikten beide chino’s om hun kaki uniformbroeken te maken tegen de tweede helft van de 19e eeuw. Toen Amerikaanse soldaten die tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog in de Filippijnen dienden een uniformbroek nodig hadden, vonden ze het goedkoper en sneller om uit China te importeren dan uit de Verenigde Staten. Hun broeken waren eenvoudig en taps toelopend gemaakt, zonder geplooide voorkant, om te besparen op stofkosten, wat resulteerde in een soepele, eenvoudige stijl. Dezelfde basisstijl werd gebruikt voor uniformbroeken tijdens de Eerste Wereldoorlog, en terugkerende soldaten uit beide oorlogen brachten ze naar civiele instellingen. Vooral universiteitsstudenten namen na WOI een chino en sindsdien maken ze deel uit van het modelandschap.

Liefhebbers zijn echter sindsdien in de war! De basis is echter dat khakis zijn ontstaan ​​als een brede categorie van militaire broeken, en een specifieke subset daarvan is geëvolueerd tot chino’s. Denk aan kaki’s als een dikker, meer vierkant kledingstuk, en aan chino’s als slankere, meer taps toelopende en nette broeken, je bent goed!

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

 

 

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Ah, de zegelring. Heftig bediscussieerd en bekritiseerd. Wapenschild of initialen?
Met klasse gedragen of protserig ? En is hij écht of nep?
Voor sommigen gewoon een accessoire, voor anderen zeer betekenisvol. Hoe komt dit toch?
Later we er even dieper op ingaan wat die zegelring eigenlijk is.

Traditioneel werd of word de zegelring aan de pink gedragen van de niet-dominante hand. Bij de meesten is dat dus de linkerhand. Zakenmannen, politiekers en adel gebruikten hem om hun ‘zegel’ te drukken op belangrijke documenten, of deze te verzegelen. Men liet warme was op het document druppen, en met de ring bezegeld door er een afdruk van het wapenschild in te duwen. Duidelijk herkenbaar als authentiek voor iedereen, zeker in vroegere tijden waarin de meerderheid zelfs niet kon lezen. Dit soort ring werd al snel een traditioneel symbool van familie-verbondenheid. Het gebruik van zegels kunnen we terug dateren tot de Mesopotamiërs, en zo via de Egyptenaren, die het in een ring verwerkten naar de Romeinen. De zegelring bestaat dus al veel langer dan wapenschilden of  de opkomst van heraldiek.

Met de opkomst van de bourgeoisie won hij snel aan populariteit. Als de middenklasse geen eigen wapenschild had, werd hij toch gebruikt, blanco, of met
initialen, om toch gesofisticeerd over te komen. Als je erg kapitaalkrachtig was in de 18e eeuw mocht er ook wel een mooie steen in verwerkt worden. Populair waren vooral de robijn, amethist, bloedsteen, en bvb de corneliaan. Men smeedde ze voornamelijk in goud, en vanaf de 19e eeuw werd platinum ook populair.

Tegenwoordig zien we zegelringen ook gebruikt worden om bijvoorbeeld een lidmaatschap te tonen van een bepaalde club, universiteit, regiment of broederschap zoals de Vrijmetselaars. Als men gewoon dit soort ring leuk vind, en geen wapenschild heeft, of niet wil pronken met het familie wapenschild, kan dit vervangen worden door bvb. initialen, of zelfs gewoon een blank vlak hebben.

– De Paus draagt een zegelring genaamd ‘De Ring van de Visser’ (‘Piscatory Ring’) sinds ongeveer 1265, met een beeltenis-gravure van de Heilige Petrus.

– Als de Paus komt te overlijden wordt deze ring ceremonieel vernietigd door er met een hamer een kruis in te  slagen.

– De studie van zegels staat bekend als sigillografie of sphragistiek.

– In het ‘British Museum’ in Londen ligt een ring men de naam en functie van een Egyptische hogepriester.

– Als de drager te sterven kwam, werd ook de ring vernietigd, om namaak of plagiaat van het adelijke zegel te voorkomen.

-Traditioneel kunnen we stellen als basisregel dat men geen ring draagt waar men geen recht op heeft. Zegelring etiquette houd in dat dit niet acceptabel is vanwege de grote waarde die aan de betekenis gehecht word. U moet het recht verdienen, en ongepast een symbool te dragen van iets wat u niet bent of niet verdiend heeft.

-En dan is er nog de discussie over hoe de ring gedragen zal worden. Met de beeltenis naar zichzelf of naar de buitenwereld?
Naar zichzelf gericht als een dagelijkse herinnering van de betekenis, of naar de buitenwereld om herkenbaar te zijn?

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

 

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Schrijven over een schrijver, als je er zelf geen bent. Niet zo evident. Maar lezen doen we hopelijk allemaal weer wat meer. Door deze onzekere Coronatijden zitten we meer thuis en binnen. En nadat we Netflix al volledig hebben uitgekeken, is een goed boek toch wat iedereen kan bekoren?

Wel, een boek wordt geschreven door een schrijver. Die bergt zijn spullen weg in een tas die wel redelijk typisch is. Vele modellen trekken op elkaar qua stijl en formaat. Vele merken en veel modellen, dat wel. En net zoals er kwaliteiten onder schrijvers zijn, zijn er kwaliteiten van tassen. Eén ding hebben ze praktisch allemaal gemeen, ze gingen of gaan een leven lang mee, en het wordt moeilijker en moeilijker voor de eigenaar om er afstand van te nemen.
Het soort tas weer je één mee wordt. Het soort tas waarvan je hoopt dat het zelf verhalen zou kunnen vertellen…. Een authentieke tas!

Een iconische schrijverstas is die van de Amerikaanse schrijver F. Scott Fitzgerald. De tas kende een lang en zwaar leven, werd meerdere malen hersteld, en beroemde manuscripten hebben er hun oorsprong en werden erin bewaard. Een schrijverstas is ook een bijzonder leuk ding, temeer omdat het niet zomaar een willekeurige tas is, maar een tas met een doel.

“An author ought to write for the youth of his own generation, the critics of the next, and the schoolmaster of ever afterward”. – F. Scott Fitzgerald.

We bespreken hier een Franse heruitgave, een hedendaagse replica als het ware, geïnspireerd op de oude tas van Mr. Scott Fitzgerald. We gaan er van uit dat een goede tas bijdraagt aan de schrijfkwaliteit van de eigenaar. Dit vakmanschap is dan ook een ode aan deze beroemde schrijver.

“The easiest way to get a reputation is to go outside the fold, shout around for a few years as a violent atheist or a dangerous radical, and then crawl back to the shelter.” – F. Scott Fitzgerald

Aangezien ik appreciatie heb voor zowel goede schrijvers als voor traditioneel vakmanschap, trok deze tas van het Franse Blue de Chauffe dan ook onmiddellijk mijn aandacht. En niet enkel voor het stijlvolle uiterlijk en de mooie kwaliteit, maar vooral ook omdat er best wel een leuk verhaal aan vastzit. En alzo gaat dus het verhaal…:

Evan is een Amerikaan. Voor de verjaardag van zijn vriendin, die schrijfster is, gaat hij op zoek naar een origineel cadeau. Hij denkt hierbij aan een handtas of iets dergelijks. Al een tijdje online op zoek, stuit hij plots op een heel uniek item; Scott Fitzgerald’s persoonlijke tas, met zijn naam erin gedrukt, boven het adres van de toenmalige uitgeverij die zijn boeken drukte.

Evan, die al jaren fan was van Blue de Chauffe, contacteerde het bedrijf met de vraag of het mogelijk was één van hun eigen tassen te personaliseren zoals de schrijverstas van Scott Fitzgerald. Op dat moment echter was het voor hen niet mogelijk op die vraag in te gaan, maar ze vonden het idee wel geweldig. Daarop besloten ze deze originele schijverstas gewoon in zijn geheel heruit te geven, mét de mogelijkheid tot personalisatie: het in reliëf drukken van de initialen in het leder, zoals een tijdloze gravure”

Gemaakt van het sterkste Franse natuurlijk gelooide leder, doopten ze de tas simpelweg ‘Scott’, en het is een echt hebbeding geworden. Best wel elegant, heel mannelijk ook, en kan zowel aan het handvat, als over de schouder met een riem gedragen worden. De onconventionele draai-sluiting is van degelijk koper, wat het geheel stijlvol doet overkomen. En, toegegeven, er is plaats voor een 13-inch laptop, wat zeker niet hedendaags is, maar een grote tablet past er wel probleemloos in. De binnenkant is gemakkelijk toegankelijk. Het ‘Blue de Chauffe’ label, mét handgeschreven productiedatum én handtekening van de vakman in het atelier die hem maakte, is gestikt op een vilten binnenzakje. Een detail voor sommigen, maar ik kan dit zeker smaken. Oog voor detail!
Dit binnenzakje is zelfs uitneembaar: Heel handig voor kleinere spulletjes, zoals bijvoorbeeld sleutels, vulpen en dergelijke!

Handgemaakt in Frankrijk dus, van vegetarisch gelooid leder. Tegenwoordig wordt meer dan 90% van het leder wereldwijd gelooid met chroom en andere chemische bestanddelen. Bij Bleu de Chauffe pakken ze het echter anders aan. Het natuurlijk leder-looiings-proces verzekerd een betere kwaliteit (‘sustainability’ is hier geen loos begrip), voelt zeer  prettig aan en heeft als voordeel dat het leder met de jaren een echt mooi patina krijgt.
Hoe meer je de tas gebruikt, hoe mooier hij zal worden.
Geen hippe gelikte designerbag, maar een stijlvolle en toch stoere mannentas!  Een tas voor de connaisseur.

En dat is dan dus een speciale tas, die na een aantal jaren, zelf een verhaal te vertellen heeft. Zoals de originele tas van Mr Fitzgerald himself:

  • Zou die tas weten dat Francis Scott een slechte student was en miserabel in spelling?
  • Dat hij vlak voor zijn legerdienst naarstig begon te schrijven uit schrik geen nalatenschap te hebben als hij zou sneuvelen?
  • Dat ‘The Great Gatsby’, die in deze tas gezeten had, pas na de dood van de schrijver het grote succes zou kennen?
  • Dat zijn eigenaar een goede vriend was van die andere beroemde schrijver, Ernest Hemingway, die echter Scott’s vrouw Zelda een belemmering vond op zijn schrijverspotentieel?
  • Dat zijn eigenaar, hoewel niet onbemiddeld, nooit een huis bezat en elke paar jaar verhuisde?
  • Dat hij meegesleurd zou worden tussen 1920 en 1940 naar New York City, Connecticut, Minnesota, Long Island, Parijs, de Franse Rivièra, Rome, Los Angeles, Delaware, Zwitserland, Baltimore en Noord-Carolina?

Als tassen maar konden spreken hé, denk je dan!

Afmetingen:   38 cm x 28,5 cm x 7 cm  /  geschikt voor laptop of tablet tot 13-inch. De kleur wordt met de hand aangebracht, en verschilt dus iets van tast tot tas. Ambachtelijk handwerk!

Een stuk vakmanschap om te koesteren. Een tas voor het leven, waarom er geen erfstuk van maken?

Als u de tijd niet heeft om ‘The Great Gatsby’ te lezen, kijk dan naar één van de bekende film-versies, en tussendoor naar de tas.
U zal er misschien F. Scott Fitzgerald beter door begrijpen, en het vakmanschap van deze ambachtelijke tas appreciëren.

Meer informatie over de tas en de producent kan u vinden op de website www.bleu-de-chauffe.com. Een Frans bedrijf dat kwaliteit begrijpt en voelt, natuurlijke materialen, en als eerbetoon aan een geweldige schrijver, op vraag van een klant, een tas maakt, met het respect dat die verdient, voor het leven!

Welke tas u ook kiest, als attaché-case of als werk-tas, een authentieke schrijverstas laat de wereld zien dat u niet vatbaar bent voor trends en hypes. Dat u zich niet laat vangen door designers of meedoet aan mode. U heeft immers niets te bewijzen. U bent wie u bent, heeft zonder twijfel een boeiend verhaal, en gaat voor het échte.

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

Ontegensprekelijk kunnen we stellen dat de charismatische John Fitzgerald Kennedy of JFK, één van de knapste, en zeker best geklede was van alle Amerikaanse Presidenten. Maar veel heeft ook te maken met zijn persoonlijke stijl. Als ex-alumni van zowel Princeton als Harvard was hij, evident ook, een adept van de bekende preppy Ivy-League stijl, die hiervoor kenmerkend is.

Hij was dan ook een trouw aanhanger van chino’s, penny loafers, grijze sweaters, en het overbekende oxford hemd. Als president echter, en in functie ging het er echter wel allemaal wat formeler aan toe. Maar algemeen gezien kunnen we wel stellen dat hij een bepaalde air van ‘cool’ uitstraalde. Laten we hier enkele van deze stijlkenmerken bespreken. Natuurlijk moeten we deze vertalen naar een hedendaags kader, maar de klassiekers blijven de klassiekers natuurlijk. We kunnen hier niet alles bespreken, maar we blijven bij enkele basics.

Draag het juiste jasje of pak.
Het is algemeen geweten dat JFK zowel de blauwe blazer als het Harris Tweed sportvest naar het Witte Huis bracht.
Zijn pakken waren steeds grijs of donkerblauw, soms met een fijne krijtstreep. Midden-sluiting, 2-knoops, zachte schouders zonder vulling (een persoonlijke modificatie op de klassieke Ivy League stijl), (meestal) schuine zakken,
al dan niet met flapje, en, raar maar waar, geen midden of zijsplitten op de rugzijde.
Maar ja, dat is dan weer iets typisch Amerikaans. Een simpele witte zakdoek of pochette maakte het geheel af.
Discreet gevouwen, met 1 punt zichtbaar.

De meeste van zijn jasjes en pakken kwamen van Brooks Brothers, een Amerikaans ikoon.
Hij was er zelfs zo’n fan van dat hij voor de getuigen op zijn huwelijk in 1953, gepersonaliseerde paraplu’s liet maken,
met hun initialen erop geborduurd. Volgens ‘getuigen’ droeg hij zelfs donkerblauwe boxershorts van het merk, met zijn initialen erop.
En jawel, u merkt het al op, hij sloot de onderste knoop van het jasje ook. Ach je, als POTUS mag je dat blijkbaar.

 

De veelzijdigheid van het geklede witte hemd.
Zij nagelwitte hemden staken goed af tegen zijn pakken en jasjes. Wit is ook een logische kleur, omdat het met alles past, en elke combinatie steeds aankan. De kragen hadden korte punten, en waren zelfs gespreid, en de mouwen steeds afgewerkt met dubbele manchetten.

Sommige van zijn geklede hemden, zoals datgene dat we zagen toen LIFE hem volgde op zijn campagne toer in 1960, hadden zelfs het JFK monogram op de linkerborst. Het feit dat hij president was van de machtigste natie ter wereld gaf hem ook enkele voordelen.

Zo droeg hij gouden 14-karaats manchetknopen met het presidentiële zegel vooraan, en zijn handtekening en initialen achteraan. Hij deelde die dan ook regelmatig uit aan vrienden of bevriende staatshoofden op bezoek. Sommigen bereiken zelfs nu no de markt en worden verkocht of aangeboden voor om en bij de $10.000. Een écht hebbedingetje voor de liefhebber zou ik zeggen.

Broeken!
Of hij nu op een golfterrein stond of aan het zeilen was in Maine, JFK had een sterke voorkeur voor witte broeken, die liefst nog zijn enkels lieten zien. Hij droeg er bij voorkeur een wollen cardigan op, over een Oxford hemd. Combineer dit met penny loafers of deck-shoes, en je hebt een advertentie
van Ralph Lauren. Een witte broek in de zomer lijkt wat cliché voor velen, maar in de stijl komt hij veel voor. Gedragen door andere jongere en oudere stijl-iconen, zoals Harry Styles, Pierce Brosnan of Daniel Craig, is het een veel geziene broek niet alleen in het Mediterrane gebied, maar ook op bvb. nautische events wereldwijd.

Maar genoeg over de witte broek. Algemener nu! Altijd zonder bandplooien, mét omslag, en slechts een kleine of een ‘knik’ op de schoenen.
Meestal gecombineerd met een zwarte lederen riem met een klassieke rechthoekige sluiting. De riem was zelden zichtbaar omdat hij zijn jasjes meestal gesloten hield als hij rechtstond. Zoals het ook hoort eigenlijk. Als president droeg hij altijd wel sokken of kousen aangepast aan het pak, wat tevens ook een verlengend effect heeft.

De broeken, met voor die tijd redelijk smalle pijpen, waren steeds goed gestreken met een duidelijke vouw. Zijn chinos of slacks daarentegen, én zijn witte broeken, waren steeds gekreukt. Hij droeg dit echt casual, meestal zonder sokken, of met felgekleurde sokken. Zijn preppy achtergrond indachtig is dit ook logisch.

De klassieke Wayfarer, of toch niet?
Onze vriend JFK werd meer dan regelmatig gespt met een zonnebril op. De meesten vermoeden dat het om de klassieke Wayfarer van Ray-Ban gaat.
Het model in het algemeen lijkt er inderdaad wel op, en is ook eigen aan die tijd. En, heel belangrijk, past ook perfect bij de vorm van zijn gezicht.
Natuurlijk, als toegewijd zeiler, droeg hij dikwijls zonnebrillen, maar dit stopte niet als hij aan land kwam.
Een mooi schildpadmotief, of hoornen model had zijn voorkeur. En we moeten toegeven, hij staat er gewoon goed mee.
Een eigenschap die hij zelf ook maar al te goed besefte.

Om terug te komen op het Wayfarer verhaal…. Providence Optical heeft een uitvoerig onderzoek gedaan, en kon 3 verschillende brillen identificeren: American Optical TC74-51, Cabana TS 2505, en Universal Optical “Mansfield Square” glasses.
Voila, nu weten we dat ook weeral! Natuurlijk droeg hij ook militaire Aviators, zoals op de Naval Academy in 1961.

Dassen.
Hij hield ze simpel. Ofwel gestreept, ofwel geometrisch, en natuurlijk steeds in natuurzijde. We noteren echter wel dat hij de gestreepte rep-ties op Engelse wijze droeg. Dus de strepen in tegenovergestelde richting dan wat in de USA gebruikelijk was. Zijn dassen waren ook net iets smaller als wat toen gangbaar was. Vele van zijn dassen waar blauw. En dit zal zo ook wel zijn redenen hebben.

Blauw heeft namelijk een verzachtend effect. Een vredevolle uitstraling, creëert vertrouwen, inspireert samenwerking en constructief denken.
Het is misschien slecht een theorie, maar feit is wel dat hij ze dikwijls droeg, én een vredevolle, vlotte president was.
Off-duty weten we dan weer dat hij dikwijls strikjes droeg, weer een Ivy kenmerk. Vooral mooi gecombineerd met tweed natuurlijk.

Stop iets nautisch in je outfit.
JFK was al sinds kind fervent zeiler, en dit laat hij ook zien in zijn verdere leven.
Zoals hij zelf ooit zei: “It is an interesting biological fact, that all of us have in our veins the exact same percentage of salt in our blood that exists in the ocean, and, therefore, we have salt in our blood, our sweat, and in our tears. We are tied to the ocean.”

En natuurlijk spreken we hier niet enkel over het klassieke rode, al dan niet nylon, zeiljack.
Jammer genoeg veel voorkomend in dubieuze kwaliteit en uitvoering tegenwoordig.
In zijn schaarse vrije tijd was hij dan ook zelden aan land te vinden. Zijn persoonlijke zeilboot, de 25-voeter ‘Victura’, die hij van zijn vader kreeg op zijn 15e verjaardag was zijn favoriet.

We zien dit terug in zijn outfits: Nautisch blauwe polo hemdjes, navy blazers met koperen of gouden knopen, bleke sweaters, witte broeken, chinos, bootschoenen of witte canvas sneakers, kabeltruien, en natuurlijk de zonnebril.
Hij wist het allemaal gewoon perfect te combineren.


Hoe laat is het?
Eén van de accessoires waar JFK zot op was waren horloges. Plat, rechthoekig en van goud genoot zijn voorkeur. Met een bruine alligator band.
Het Omega “Ultra Thin” horloge van de president, genaamd “Stockdale watch”, in 18 karaat goud met gravure: “President of the United States John F. Kennedy from his friend Grant”, werd gedragen bij zijn inhuldiging in 1961.
Het horloge is nu in bezit van het Omega museum, op de hoofdzetel van het merk, in Biel, Zwitserland.

Eens u het horloge gevonden hebt dat het beste bij u past, zal het onafscheidelijk zijn. Het hoeft daarom ook niet bepaald een luxe klokje te zijn.
Dikwijls is ‘less is more’. Een klassiek model, goed combineerbaar, en waar u zich goed bij voelt.

Algemeen was zijn smaak niet zozeer verfijnd, maar hij wist wat hem goed stond, voelde zich er goed in, en dat straalde hij dan ook uit.
En dat is het belangrijkste.

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij werkt voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy

Thierry Stravers Gentleman Franc-Maçon gentleman blog Freemasons Dutch Nederlandse regalia maçonniek Vrijmetselarij Vrijmetselaarswinkel Loge Benelux

We hebben al uitvoerig gesproken over de krijt- en kalkstreep, maar wat nu met andere bekende stoffenpatronen voor een (maat)pak? Buiten het streepjespakken zijn er natuurlijk de effen stoffen, die geen extra uitleg behoeven qua motief, want het is er niet. Maar er zijn nog andere veel voorkomende varianten. We bespreken hier de bekendste.

De Glen Plaid, of Prince of Wales (Prince de Galles)

De naam van de stof komt van ‘Glen Urquhart plaid’, ook wel de ‘Glenurquhart check’ genoemd. Op het vasteland ook bekend als de ‘Prince de Galles’ of ‘Prince of Wales’ ruit. De oorsprong is te vinden in de vallei van Glenurquhart in Inverness-shire, Schotland. Het motief werd populair door de ‘Duke of Windsor’, toen hij Prins van Wales was, wat tevens de andere benaming verklaard. Met andere woorden kunnen we dus stellen dat het dus echter geen Welsh patroon is, maar écht Schots.

Het is (meestal) een wollen stof, met een geweven patroon van over elkaar lopende grote en kleine ruiten. Het patroon beschrijven we best als 2 donkere en 2 lichte strepen, afgewisseld met 4 donkere en 4 lichte strepen.
Dit geeft een ruitjespatroon van onregelmatige vierkanten. Meestal, in de meest klassieke vorm een zwart-wit combonatie van garens, wat het uiteindelijk een grijs uiterlijk geeft. In uitzonderlijke gevallen wordt er een rood, groen of blauw garen in verwerkt, die een grotere doch subtiele ruit in het patroon tekenen.

President Ronald Reagan werd als on-presidentieel beschouwd in een grijs-blauwe Glen plaid tijdens een Europese reis in 1982. En Cary Grant droeg het iconische pak in 1959 in de Amerikaanse spionage-thriller ‘North by Northwest’.

De ‘Bird’s Eye’, ook wel ‘œil de perdrix’ genoemd.

Wat de juiste Nederlandstalige benaming is, weet ik niet, en is ook zeer moeilijk terug te vinden. Het patroon lijkt door de weefwijze, zeer repetitief, op kleine diamantjes, of vogel-oogjes. Oorspronkelijk in katoen of linnen, is het een zeer stevige stof, en daardoor ook voornamelijk gebruikt in herenkleding.

Perfect geschikt voor formele kleding, zeker in de zomer. Dit komt doordat de stof erg licht gemaakt kan worden en dus ook een fijn ademende eigenschap heeft. Zeker de katoenen variant is uitgesproken voor een lente of zomerpak.

Men kan de stof gemakkelijk reinigen met een gewone kleerborstel en wat stoom om de kreuken te verwijderen. Let er wel op dat u het pak of het jasje steeds op een goede kleerhanger hangt, zeker de losser geweven varianten, om er zeker van te zijn dat de vorm mooi bewaard wordt.

 

De Hanenpoot: ‘Pied-de-Poule’ of ‘Houndstooth’

Het motief bestaat uit gebroken ruiten, of abstracte vierhoekige vormen. Klassiek uitgevoerd in zwart en wit, maar ook zeer mooi in andere kleuren. Als men een heel fijne kleine variant van de ‘houndstooth’ heeft, noemt men dit een puppy-tooth. De Franse benaming is geïnspireerd door de afdruk van een vogelpoot. Door de manier van weven is het een zeer stevige stof.

Het pied de poule motief verscheen voor het eerst in het Westen in de jaren 30 van de vorige eeuw. In Nederland noemen ze pied de poule wel stof met hanepoot- of windmolenmotief, in Engeland heet dit motief houndstooth, cock’s tread of crow-footdesign en in Duitsland is de naam Hahnenschritt.

Het motief wordt tijdens het weven ingebracht door middel van een keperbinding* in combinatie met een bepaalde volgorde van kleuren in de schering en inslagdraden.

Edward VIII van het Verenigd Koninkrijk droeg vaak pakken met dit motief waardoor de populariteit al snel steeg.

 

Visgraat, oftewel de ‘Herringbone’.

Het visgraatpatroon dateert uit het Romeinse rijk, waar het werd gebruikt in gebouwen en wegen. Dit in elkaar grijpende bestratingssysteem is gebouwd op een basis van steenslag, die de druk van verkeer en voetstappen slim opvangt, waardoor het extreem stabiel en duurzaam is.

Deze innovatieve manier om wegen te creëren was revolutionair omdat het cultiveren van een krachtige infrastructuur van Romeinse wegen van vitaal belang was voor het behoud en de ontwikkeling van de Romeinse staat.

Visgraat is ook terug te voeren op oude Egyptische sieraden die door de elite werden gedragen.
De vroegste visgraatstoffen werden echter gevonden in het oude Italië. Hoe toepasselijk is die visgraat nu een essentiële stof die wordt gebruikt bij het maken van herenkleding! Dit onderscheidende stoffen ontwerp vond ook zijn weg naar historisch Iers textiel, dat vaak werd gebruikt in rustieke tweed pakken.

Het visgraat motief, meestal in wil uitgevoerd, is zeer populair voor pakken en ‘buitenkleding’.
Zo vinden we het patroon veelvuldig terug in Tweed.

De klassieke ruit, de ‘windowpane’

Net als de Engelse oorsprong van de merken die er hun leidmotief van maakten, ziet de ruit, of liever de tartan,
het begin van zijn geschiedenis in Schotland. De eindeloze combinaties van schering en inslag van deze wollen stof gaven leven aan de kleuren van de clans die de Schotse samenleving van de zestiende eeuw vormden en aan hun traditionele kilts.
Daarna werd het het uniform van officiële gelegenheden onder het bewind van koning George IV in 1822, maar niemand kon zich voorstellen hoe ver deze pastoor zou gaan.

De windowpane heeft de laatste jaren veel aan populariteit gewonnen, zeker bij de jongere pakkendragers.
Het grote voordeel is dat de ruit een magere man er wat steviger doet uitzien, en de zwaardere man iets verslankt.

Het patroon is ook zeer veelzijdig qua combinaties, en zelfs al ben je kleurenblind geraak je er steeds mee weg. Het zijn normaal gezien ook geen perfecte vierkanten, maar eerder rechthoeken. Iets langer dan breed dus. Dit versterkt trouwens het optisch effect.

 

Raphaël van den Poel, voormalig fashion consultant van ScapaReinhard Frans en Atelier NA maatpakken,
schrijft onze wekelijkse blog over gentleman zaken. Hij schrijft voor MYX Magazine, een Vlaams luxe lifestyle platform.
Hij heeft ook een eigen blog die je hier kunt lezen:
http://belgiandandy.blogspot.com

Raphaël van den Poel
The Belgian Dandy